Waluta wierzytelności – waluta spłaty
W wyroku z 18 maja 2016 r., sygn. akt V CSK 88/16 Sąd Najwyższy zauważył, że w oparciu o wyraźnie sformułowaną w art. 353 (1) Kodeksu cywilnego zasadę swobody umów stosunek prawny wynikający z umowy strony mogą ułożyć tak, że w umowie będzie ustalona odmienna waluta zobowiązania oraz wykonania zobowiązania. Wobec tego można ustalić jako walutę wierzytelności np. złotówki, zaś jako walutę realizacji zobowiązania (np. spłaty pożyczki lub kredytu) walutę obcą. Również art. 69 Prawa bankowego w swym ustępie 2 pkt. 2 oraz pkt. 4 wskazuje, że wskazana w umowie kredytowej waluta sumy kredytu oraz określona w tejże umowie waluta spłaty mogą, lecz nie muszą być tożsame.
Warto też pamiętać o różnicy między umówieniem się na inną walutę spłaty niż waluta wierzytelności a dwiema instytucjami prawa zobowiązań mogącymi pełnić podobną funkcję gospodarczą: świadczeniu w miejsce wykonania (datio in solutum) oraz odnowieniu (nowacja, novatio)
Kredyt i hipoteka
Sąd Najwyższy w omawianym wyroku V CSK 88/16 stwierdził też, że podstawą wpisu hipoteki zabezpieczającej kredyt bankowy (hipoteki bankowej) są dokumenty sporządzone przez bank, które stwierdzają udzielenie kredytu oraz jego wysokość, oprocentowanie i warunki spłaty. Potrzebne jest również oświadczenie właściciela nieruchomości o ustanowieniu hipoteki (art. 95 Prawa bankowego). Właściciel tejże nieruchomości obciążonej zgadza się zatem na tzw. odpowiedzialność rzeczową za dokładnie określony przy pomocy umowy kredytowej dług. Odpowiedzialność rzeczowa (zgoda na znoszenie zaspokojenia się wierzyciela z nieruchomości hipotecznej) jest określona zakresem odpowiedzialności dłużnika osobistego (osoby biorącej kredyt). Wobec tego, jak zaznaczył Sąd Najwyższy, w razie zabezpieczenia kredytu wyrażonego w walucie obcej, lecz mającego być spłaconym w złotówkach, dłużnik hipoteczny jest również zobowiązany do zapłaty w walucie polskiej.